Ceo nubrado
VIERNES 12 DE FEBRERO DE 2016 Escuridade,fría e húmida, tenta facerme escoitar ó silencio que berra sen cesar palabras, palabras que me fan entender que non me quere aí Non os oes? Os meus saloucos procuran chamar a atención nunha noite sen estrelas, soa coa miña perdida alma. As miñas bágoas detéñense, os meus ollos fican tristeiros ás pantasmas do pasado. Un pasado cunha protagonista, unha nena que non paraba de rir, unha mociña cun sorriso sempre nos beizos, unha nena sen tanta escuridade no seu interior. Os meus brazos apertan os meus xeonllos arrepíos percorren o meu corpo e, botando unha ollada cara atrás, sinto como a tristeza deixa paso á rabia e mergúllome na máis profunda das soidades. Nin Oasis sería o mesmo sen os irmáns Gallagher, nin xamais sería o ...